Een schril contrast. Mijn zo rijke geheugen, tevens een belasting, ik draag decennia mee. Ondanks nuance verschillen heb ik nooit een normaal leven geleid.
En oogde ik anders. Nu is dat niet nieuw , vakantietijd is voor zieke mensen altijd extra zwaar. Mensen hebben veel achterstallige zaken in te halen en de compensatie was hoog tijd. Bij anderen compensatie bij mij decompensatie, Uitbehandeld lopen artsen ook niet hard en die verwaarlozing is bedreigend en vergroot de nood een negatieve spiraal. De hedendaagse duo praktijken een regelrechte ramp. En maar wachten op Godot.
