Onherroepelijk aftakeling en ziek zijn. Er is meer dan oorlog waar ik overschrijf/ schreef. Een imaginaire interview. Meer monoloog. “Waarom schrijft u?” Een poging om van mes chagrins mes plaisirs te maken en om wantoestanden aan de kaak te stellen. Eerst keek ik met verbijstering naar mijn imposante Wikipedia. De verbijstering is gebleven, echter met een andere invalshoek. Hoe is het mogelijk, dat ik onbekend ben bij het grote publiek? Dat moet meer zijn dan mijn bedlegerigheid, dat kan niet anders. Veel mentale problemen zijn overwonnen, nieuwe dienen zich aan door mijn verwoeste lichaam. Weinig aansluiting bij mensen vinden in combinatie met mijn fysieke beperkingen. Contacten waar ik me prettig bij voel, zijn geblokkeerd. Overgeleverd aan ‘zorg’ daar is de ZORGvuldigheid ver te zoeken, terwijl het juist heel nauw steekt. In plaats van goed te luisteren, is het onbegrip groot. Je kan iemand ‘lezen’ zonder een woord of aanraking. Het odium van de querulant /arrogant. Soms voel ik me een estafette stokje, dat zo snel mogelijk moet worden doorgegeven. Welke arts / jurist heeft de bereidheid toe te geven, dat ik het beter weet/ een fout toe te geven? (ze zijn er wel) Om nog maar te zwijgen van het CIZ Wijkteams Zorgkantoren. Gevoelsmatig benadert het een onder curatele stelling. Slechte hulp is geen hulp. Geforceerde intimiteiten zijn geen intimiteiten. Geholpen moeten worden en verantwoording afleggen aan mensen, die geen flauw benul hebben waarover het gaat. Hoe vaak heb ik gehoord? “Je bent de enige niet? “ Verdomd ‘t-is-nie-waar. Nee, dat heb ik nog nooit gedacht, veel te veel gezien. Menig vals woord aan mijn adres. Ook zonder schelden: “we leven in het rijke westen, daar pluk ook jij de voordelen van.” Armoede zonder geldgebrek kan heel groot zijn. No escape door het stigma van de psychiatrische patiënt. Toch kan ik ondanks mijn blik op de wereld zo geabsorbeerd worden door pijn, dat mijn perceptie en interesse afneemt of ja, dat weet ik nu wel. Neuralgieën, gevoelloosheid, paresthesie valt alledrie onder de noemer pijn. Meer dan een jaar geleden zei ik : het is ook pijn. Eveneens ik ben PIJN. Een immense schok toen ik een poosje terug schreef: ”leefde ik maar in een oorlogsgebied en werd doodgeschoten.” Volledig bewust van wat ik zei. Natuurlijk trachtte ik te helpen, toen ik erachter kwam, dat iemand vlak daarvoor een vriend op die wijze was kwijt geraakt. Troost daarin bestaat nauwelijks. Vreselijk als je iets zegt en de reacties: “o, dat heb ik ook. Ik begrijp je volledig” totaal iets anders. Natuurlijk zegt hij/zij dat uit eenzaamheid. Velen willen mij een lesje leren. Denken dat ik geen mededogen heb, niets is minder waar. Mijn empathie en kennis is groot. Mijn leven een te harde leerschool. Helaas hypersensitief. Liefst zou ik al het leed van iedereen weg nemen. Je feliciteert bij een geboorte, maar ik denk, o mijn god wat staat dat kind te wachten. Vroeger haalde ik afhankelijkheid en hulpbehoevend door elkaar, een pejoratief andere lading, die soms wel op elkaar aangrijpt. Een heel systeem moet op de schop. De regelgeving in de (para)medische wereld is absurd. Elke schijf meer, is er een teveel en de zeggenschap te groot.

Als jongste van drie dochters, mijn oudste zus eerste generatie. Ieder de eigen problematiek en karakter, waarvan ik denk dat ik de meeste inzichten heb verworven door mijn bizar verlopen leven. Mijn weblog: “ inzicht zonder uitzicht” kennis maakt zeker niet gelukkig. Maar kennis vergaren uiterst boeiend. Grote veranderingen heb ik doorgemaakt. Te laat voor mijn lichaam. Een gruwelijk einde. Manjaforisme “een mening is subjectief en derhalve geen feit” Daaraan inherent: “ik kan niet in hun hart en hoofd kijken” Niemand heeft voor zijn plezier problemen of is ziek. Wel weet ik, dat ik de kunst tot introspectie versta. Een Einzelgänger zeker, maar een gedwongen isolement is iets anders, door zacht uitgedrukt mijn handicaps en weer veroordeeld tot ongewenst betaald ‘gezelschap’ dat zelden doet wat ik vraag. Om te eindigen met de woorden, die bovenaan mijn Facebook account staan. “Mijn tong is scherp geworden van het likken aan mijn wonden, het levert spitsvondigheden op” Mijn wens voor het einde consistent. De doodsangst van mijn moeder heb ik overgenomen. Na haar stervensbegeleiding was ik hem kwijt. Nieuwe gevechten in mijn leven, onrechtvaardigheid, waarvoor ik niet week, eisten hun tol en die angst kwam terug. De martelgang is echter zo inhumaan, dat die angst daarbij in het niets verdwijnt. Ik kijk vele disciplines daar op aan. De laatste versie van MIJN ODYSSEE is uitzonderlijk en verdient een Hardcover… Waarom die zo veel duurder is dan de paperback met wat royalty €48,75 de Hardcover €75,95 zonder? Bij inkoop door mij nog geen €5 verschil. Mensen, die dit lezen en de wereld die er achter schuil gaat niet kennen, kunnen het terzijde leggen of mijn Odyssee lezen. Een lesboek, dat absoluut niet alleen over mij gaat, verslaggeving van impressies. Een immens karwei, elk woord tot je door laten dringen en laten beklijven. Alles wat hier staat is eerder door mij gedebiteerd. Teveel gedaan…

Amechtig ga ik een soap kijken, daarvoor heb je noch ogen noch oren nodig en is concentratie(kamp, denk ik automatisch) overbodig.

Voor zelfkennis, is introspectie hoofdzaak.
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Manja_Croiset

Lieve Manja, je bent geestig. Je doet me aan  de Tucholsky titel denken Lerne Lachen ohne zu weinen. Je een mening is.. is mijn favoriet.

Ik word langzaam weer beter en ik weet dat ik bevoorrecht ben en blessings to count heb , het kost me de grootste moeite om me daartoe te zetten.

Er zijn momenten op de dag dat ik me wel OK voel maar het is niet meer dan een half uurtje in de ochtend vandaag bijvoorbeeld.

Liefs,

FD

Zijn reactie ontlokte me een glimlach en een lichtje in mijn ogen met het gevoel erbij te horen. De nacht werd verder een pijntopper. Er speelt zich hier een tragedie en een ongelooflijk schandaal sf. Ik verga van de pijn.

Overigens vind ik het volkomen onzin, dat jij “ blessings moet counten”

‘