https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Odo_Croiset

https://manjacroiset.com/2011/11/18/odo-croiset-overleden/

In memoriam Odo Croiset en mega Inculpatie naar de kongsi die artsen vormen.

Vandaag is het 9 jaar geleden dat mijn vader overleed. In de aanwezigheid van zijn vrouw zijn drie dochters en twee Nederlandse kleinzoons.

Nog een heftig half jaar met mijn moeder zou volgen. Doodsangst voortvloeiend uit de Shoa, die ik kwijt raakte door de stervensbegeleiding van haar, ze haalde 30 kilo niet meer

De speeches bij zijn crematies zijn in mijn hoofd en hart gegrift, met die name die van zijn schoonkleindochter. Zoals alles onthouden

De documentaire door Willy Lindwer Manja, een leven achter onzichtbare tralies https://vimeo.com/344988193 Wachtwoord Amsterdam!

En of er leven was na de dood van mijn ouders, mijn grootste werken hierna geschreven. Toen de film af was , was er een wonder gebeurd. Uiteindelijk volwassen, te laat voor mijn lichaam.

De dood van onze ouders leidde tot het uiteen vallen van onze familie. Meer usance dan afwijking bij Shoah overlevenden. Naarmate het langer geleden is en ik zieker word, mis ik ze meer.

Ik kijk genuanceerd terug op deze elk op hun wijze dappere mensen, het ouderschap bleek geen sine cure. Begrijpelijk.

Omzien in een wrok? Nee dingen hadden hun plek.
Jammer dat de cineast, die een hele middag bij mijn ouders heeft zitten praten, mijn vader niet heeft geciteerd: “we hebben het Manja compleet verkeerd aangepakt”

Mijn moeder heeft zelf gezegd, toen ik mijn medeleven uitsprak over haar voortschrijdende hulpbehoevendheid: “maak je over mij maar geen zorgen, kind. Ik heb een beter leven gehad dan jij. “

Bij mijn zusters ligt dat helaas anders.

Een is na jaren bijgedraaid, want ik wijk niet voor mijn overtuiging. Het is een ongelooflijk schandaal wat hier plaats vindt in een Westers land.

“ onder alle omstandigheden thuissituatie”

Na vele voorvallen is ondanks zijn fysieke onvermogen Hal mijn grootste ijkpunt gebleven.

(het kan vermeld zijn rol in mijn leven is bekend, uit boeken. Het NHM e.d.) Mijn neef heeft het lang volgehouden zijn liefde onverminderd, zijn incasseringsvermogen niet. Het mijne net zomin.
Hulp verdraag ik niet meer. Te laat.

Meer begrip van de thuistandarts als ik dat nog volbreng dan de rest van de artsen bij elkaar.

WO II en veel breder dan dat is beschreven in 

“Over de Shoah die nooit voorbij gaat”

Die niet zo beste ouders hielden dat zooitje ongeregeld wel bij elkaar.

Ik denk ze geschokt zouden zijn. Niet dat ze illusies hadden over hun dochters. Maar hoe artsen hier hebben huis gehouden is ‘een schandvlek op het blazoen van die vakgroep’ ik heb me een waardig dochter van een verzetsman getoond. Het heeft niet mogen baten.

Niet uitvoerbaar, maar wis en waarachtig een Zaak voor Het Gerechtshof voor de Rechten van de Mens, misdaad tegen de menselijkheid.

In memoriam Odo Croiset en een Inculpatie tegen de medici en het gesloten rechtscircuit.

Niet alleen ik lijd daaronder, de bij me betrokken gebleven Nederlandse familie heeft stevige averij op gelopen met een dieptepunt dit jaar.

Niet dat ik zou kunnen, ware hij begraven dan had ik deze dag zeker vorm gegeven om met mijn overpeinzingen daar bij stil te staan.  Nu is het op deze wijze. 

Ze zijn er nog. Gelukkig zij ze er niet meer

Mijn gezonde verstand is ziekmakend.

Eenzaamheid , Verwaarlozing en het ongewenst zijn, heeft een ongekende impact. Terug naar voor mijn geboorte, niet de bedoeling en dat Leitmotiv is gebleven.

Inzicht zonder uitzicht.

Ondanks dat elke vorm van hulp me te zwaar valt of juist daarom de hoogste tijd om de knuppel in het openbaar in het hoenderhok te gooien.

Het geknoei van incompetente arts met die belachelijke macht, begin bij de eerste en dan een sneeuwbaleffect. “Gewoon achter haar gelaten” actueel door de dienstweigering tijdens de waarneming, mijn mails “fout van de assistente of van haar?” Uiteindelijk heeft de huidige huisarts mijn mail aan haar doorgestuurd. Geen reactie. Totaal geen gevoel voor nuance, toen ik boeken met een briefje retour kreeg “Hoi Manja” .
Inclusief het bordje met spreuk voor de opening van de nieuwe praktijk, de aanleiding van haar onverwachte en overhaaste “SCen arts bellen” waarover heel veel te zeggen is. Het is allemaal vast gelegd. Ik heb lang een warm en lief gezicht gehouden. Ook niet oud en nu…

Geen flauw benul van de impact. Een Foto en naam kan toegevoegd, de naam geef ik vrij een publiek geheim Mevrouw S van Loon huisarts, zij was het die de AUthanasie bij mijn vader voltrok. Waarom Au en niet Eu vanwege de blunders eraan voorafgegaan.
Een lieve vrouw, maar blijkbaar ontbreken de inzichten en zich ook niet bewust van haar vele tegenstrijdigheden.

Niet eens fel agressief, maar een arts, die niet weet wat ze voor verwoesting aanricht, hoort voor het tuchtcollege en dan een sneeuwbaleffect, een gezuiverde naam en misschien een kans op een beter einde, maar in wezen ook daarvoor te laat.

Leuk? Nee, wraak is niet zoet, maar heel bitter, het is geen wraak, maat de hoogste tijd dat de feiten naar buitenkomt, ook de media gaven geen luisterend oor. Tijd voor een ander rechtscircuit.

Als overlast begonnen en opnieuw. Ik schreef aan iemand: “je hoeft voor houden van geen examen te doen” wie , ja my appletree. Plus mijn neef heeft me decennia zien vechten tegen de bierkaai en altijd zien verliezen. Maar hun eigen leven en sores en Hal no doubt about that. Maar ik hoor bij niemand en dat is altijd zo geweest. Hier lig ik en ik kan niet anders en god almachtig is er niet. Gelukkig maar want wat zou dat een sadist zijn. De halve dag naar mijn beker met tandenborstel gezocht en hij staat toch gewoon naast me.

Wanneer worden er meer mensen wakker? Dat Kastesysteem slaat nergens op. Gelijke rechten voor iedereen. En een arts volgens wie ik niet geboren ben. Hij had op het bordje bij de deur – een soort van Stolpersteine- zelf gelezen dat mijn moeder im Auschwitz was vernoord. Een Witz

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_Amsterdammers

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Manja_Croiset#