Met pijn en uiterst verdrietig ontspruit uit mijn brein.

KH los van het instituut. Een behoorlijk woonhuis en een soort ambassade, die uiteraard goed geoutilleerd voor werk met alle facetten.

Geen statiebezoek, geen Koninklijke loge.

Manja Croiset familie van ? In mijn jeugd menigmaal ‘als familie van’ gratis in de Koninklijke Loge gezeten. Een keer moeten wijken onverwacht en incognito, dat kan dus niet en zou ik er hedentendage ook uitflappen. Toen  voelde ik me ongemakkelijk.

gekluisterd aan
mezelf
is ademhaling
moeizaam

geen mens meer
maar een lappenpop
met een stenen kop

toen rijmde het heel toevallig…
© Manja Croiset

Liberté Egalité Fraternité

BAANBREKERS SCHIETEN DOOR, maar het is voor mij zo vanzelfsprekend, dat ik het niet dusdanig ervaar. Wel die eindeloze verbazing over anderen.

Het zou totaal niet functie gebonden moeten zijn

“waardering”

© Manja Croiset

Volkomen haaks op bovenstaande statements. Doet de erkenning van de vakvrouw Hannah Elisa Walshhog me goed, omdat ik na 3 jaar gymnasium van het toneel verdween en te boek sta in een dissertatie als education basic.

Égalité?

Als ik kon kiezen: tandarts, 24 kilo eraf. Voordrachtstem terug.

In de huidige situatie minder overlast voor mijn dierbaren , een jongen/ meisje wekelijks gras en terras. Niet te drastisch snoeien.

Niet onverdroten, ga ik door. Vandaag had de boodschappen doende zangeres toegevoegde waarde. En nu is morgen teveel. Mijn hersenen draaien op klankkleur oude verhalen af. De boer hij ploegde voort. Geen akkertje van God, naar believen te verplaatsen. En nog steeds geen dode akker.

Om te eindigen met waarom luisteren naar boodschappen van het KH, draai het om. Geen aangekondigde bezoeken en dan toneelmatig “we zijn zo gewoon”

Gewoon je oor te luisteren leggen en blik verbreden.

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Manja_Croiset#