De humor erover in mijn boek

Over de Shoa die nooit voorbij gaat

is grensoverschrijdend, ik waarschuw de lezer aan het begin van het boek, die zo nodig over te slaan. Een switch naar een ander onderdeel.

Moord is moord en Martelen Martelen daarin geen onderscheid. Getraumatiseerd voor het leven, dat geeft een soort lotsverbondenheid. Maar toch verschillende belevingswerelden.

Nl. dat er een groot verschil is tussen joden, die voor de Shoa al als joden leefden en hen, die volkomen geassimileerd waren, geen joodse feestdagen, geen besnijdenis.

Over levensbeschouwingen, mijn vaders verzetswerk vrijheid van drukpers, het Parool. Okay, maar waarom in hemelsnaam de Wachttoren. Jehova getuigen, fundamentalisten. Verafschuwd en daarvoor stel je je leven en van je vrouw en ongeboren kind op het spel.

Totdat de jodenhaat oplaaide, in een synagoge had ik net zo weinig te zoeken als ik een kerk. Ja, als cultuurgeschiedenis en musea.
Jodenhaat en hoe, beter geen keppeltjes op. Het is dat ik hier lig, ik zou naar een synagoge gaand al provocerend. Misschien zijn er nu mensen geschokt door deze vergelijking. Maar nu begrijp ik mijn vader. Alles, maar dan ook alles voor de vrijheid van meningsuiting. Maar het nergens bij ingelijfd willen worden ,blijft .

Van de week een stuk met Journalist M Pam van een jaar geleden opgehaald.

Ik sluit hier bij in een ingezonden brief van wijlen mijn vader, vanzelfsprekend in datzelfde boek mee genomen.

Een Pamflet. Nooit! Waarom zionisme? Hoe groter de jodenhaat, des te begrijpelijker de Staat Israel, maar daar hoef je geen Zionist voor te zijn. Hoe moeilijk is zuiver denken en ontleden? Hoeveel joden zouden er in Israel wonen zonder Zionist te zijn? Ik kan ook niet na ruim 2000 jaar thuis komen.
Zo oud ben ik niet.

https://www.volkskrant.nl/…/zionisme-als-reactie-op-antise…/
Mijn vader ik kan hem me niet meer voor de geest halen, heel af en toe. Ik kan me wel zijn woorden herinneren ook zijn uiterlijk, het gedicht mijn vader die frons op zijn voorhoofd hier dus bij.

mijn vader

altijd die frons

op zijn voorhoofd

de groeven steeds dieper

nog maar sporadisch dat

speelse trekje om zijn mondhoek

de herinnering vaag aan

wat eens een jongeman was

zal het steeds verder verdwijnen

heb ik uiteindelijk een fotoalbum nodig

om hem nog door decennia heen op mijn

netvlies te krijgen

of zal hij onverwacht als ik niet meer op

zoek ben

op mijn geestesoog verschijnen

in al zijn facetten

op zijn crematie, maar al eerder op You Tube Mèt zijn toestemming ik was verbijsterd. Hij zei: ” Ik zou niet weten waarom niet, gewoon een vader”

Het is er allemaal, maar de dood is zo hartstikke onherroepelijk DOOD.

Manja Croiset