in mijn nieuwe tralies staat
Hans een fantast
mijn oudste zuster eveneens
en mijn vader,
Dit staat er niet in.
Hij was bij de internist van het Centrum 45 en had tegen hem gezegd, dat ik aan hem gevraagd aanwezig te zijn bij euthanasie of was het hulp bij zelfdoding, dat weet ik niet meer. Maar volledig uit zijn duim gezogen. Ik moet er niet aan denken!
Die arts vond het an indecent proposal. Bezig met mijn eigen dood, kom ik terecht bij de zijne via euthanasie. Hij was ver weg, de huisarts moest hem terughalen: “u weet dat ik u dit vragen moet!” Hij opende zijn ogen en zei vol overtuiging” JA”
De arts spoot in een eerder aangelegd infuus en zei:”hij is al weg, maar voor de zekerheid die tweede ook nog.” Ze keek op haar horloge en noteerde 1.36 u p.m.
Uitzichtloos en ondraaglijk lijden, ik houd het geen dag meer.
Maar ik stel me dit scenario voor, kan ik dan zeggen : “ja, ik wil?”
Toch zou ik nu op dit moment het zelf zo wil doen. Maar in iemands armen met muziek.
ik weet wel wie, twee zelfs, het kan niet,
Dit is niet te dragen, zo kan het wel ooit met mijn huisarts besproken, oraal.
Haar reactie;” nu je het zegt, ik heb dat nog nooit zo gedaan, niemand kiest daarvoor, maar het past bij jou. Jij kiest het moment. Het kan zelfs een paar dagen in de koelkast staan!”
Dan kan het in armen huilend en op muziek, geen klinische handeling met naald en voor het gerechtshof: “wil je nu?”
Manja Croiset
