EEN WAT OUDERE TEKST Mijn ouders leefden nog, drie ontroerde mensen
een zwart-wit opname uit 1967
van Arthur Rubinstein
magistraal en beschaafd
slanke handen steken onder een wit randje
van zijn overhemd uit
gesierd door manchetknopen
ik geef mijn oude vader een kus op
zijn nagenoeg kale hoofd
dat waren tijden o ja twee opnames
achter de rug en die niet van muziek
ook ik ben oud
gisteren een kleurenuitzending van
de frêle doch patserige Wibi Soerjadi
het magistrale van hem kan ik niet ontdekken
alleen zijn onbescheidenheid
vanuit zijn protserige bijna paleis
wil hij het “volk” klassieke
muziek bijbrengen en hij reikt
zelf niet verder dan Chopin en Liszt
wou dat ik zo spelen kon maar…
Inmiddels ben ik doordrongen van het feit, dat het hier ook een ziek mens betreft. Toen ik het schreef, vond ik hem alleen maar een patser ondanks zijn frêle postuur en zijn paleis, een schandaal. Weer anders met Boudewijn Büch, zijn huis een museum, maar een pathologische leugenaar, daardoor eenzaam, hij was geen jood en hij had nooit een kind gehad, Zieke mensen mogen het niet gediscrimineerd, dat het gebeurt , weet ik helaas uit ervaring. Maar rijke zieken hebben geen zorgen om de zorg.
Opeens blijkt het actueel Soerjardi is aangevallen en niet met woorden, hij niet dat tere kwetsbaar ogende mannetje, maar beheerst een vechtsport… Toch een waardeoordeel?
Ja, helaas, ik ga daar niet over liegen. Terug naar bed, dit typen deels kopiëren was alweer teveel.
Boontje komt om zijn loontje, de prijs van dit stuk te hoog. De vis werd duur betaald.
In mijn bed passeerde weer van alles de revue. O.a, de vete van Psychiater van Danzig met Hugo Brandt Corstius en zijn vele vele pseudoniemen, geen details verder, de ouderen kennen de geschiedenis en het is me ook te lang.
