EEN WAT OUDERE TEKST Mijn ouders leefden nog, drie ontroerde mensen

een zwart-wit opname uit 1967

van Arthur Rubinstein

magistraal en beschaafd

slanke handen steken onder een wit randje

van zijn overhemd uit

gesierd door manchetknopen

ik geef mijn oude vader een kus op

zijn nagenoeg kale hoofd

dat waren tijden o ja twee opnames

achter de rug en die niet van muziek

ook ik ben oud

gisteren een kleurenuitzending van

de frêle doch patserige Wibi Soerjadi

het magistrale van hem kan ik niet ontdekken

alleen zijn onbescheidenheid

vanuit zijn protserige bijna paleis

wil hij het “volk” klassieke

muziek bijbrengen en hij reikt

zelf niet verder dan Chopin en Liszt

wou dat ik zo spelen kon maar…

Inmiddels ben ik doordrongen van het feit, dat het hier ook een ziek mens betreft. Toen ik het schreef, vond ik hem alleen maar een patser ondanks zijn frêle postuur en zijn paleis, een schandaal. Weer anders met Boudewijn Büch, zijn huis een museum, maar een pathologische leugenaar, daardoor eenzaam, hij was geen jood en hij had nooit een kind gehad, Zieke mensen mogen het niet gediscrimineerd, dat het gebeurt , weet ik helaas uit ervaring. Maar rijke zieken hebben geen zorgen om de zorg.

Opeens blijkt het actueel Soerjardi is aangevallen en niet met woorden, hij niet dat tere kwetsbaar ogende mannetje, maar beheerst een vechtsport… Toch een waardeoordeel?

Ja, helaas, ik ga daar niet over liegen. Terug naar bed, dit typen deels kopiëren was alweer teveel.

Boontje komt om zijn loontje, de prijs van dit stuk te hoog. De vis werd duur betaald.