In een niet al te ernstige ménière aanval, spelen alle speeches bij mijn vaders crematies door mijn hoofd, ik zweer jullie, ik weet ze letterlijk. Ik zit nagenoeg blind te typen niet omdat ik die kunst rijk ben, niet van migraine maar door een waas van tranen. Weer denk ik hoe is het moegelijk dat ik op zijn crematie niet gehuild heb… al was het maar om de emoties van anderen.