Dagelijks archief: juli 12, 2014

IRRITATIES RIJZEN DE PAN UIT! ERGER(EN) GA NAAR JE NIS © Manja Croiset.

Geplaatst door manjacroiset op

IRRITATIES RIJZEN DE PAN UIT! ERGER(EN) GA NAAR JE NIS © Manja Croiset.

Ik ben een enorme ijs eter (geen ijzervreter) met als topper de koffie royaal van Hertog al jaren in ovale doos met een deksel die goed sloot en ik gebruikte de legen om als er voor meer dagen gekookt werd over te verdelen in de vriezer en dan in de vriezer. Altijd wat achter de hand plus een muizenhapje is niet klaar te maken.

Sinds kort zitten ze in het andere doos, niet open te krijgen je moet de doos molesteren, handig hoor met handen als de mijne.

Brengt me bij de medicatie van mijn moeder. Ik was er en keer dat haar huisarts en was en een potje de pillen tegen mijn moeders Parkinson ook zoiets. Goed bedacht zei de huisarts potje niet open te krijgen en al helemaal niet voor mensen met Parkinson.

Terug naar het ijsdoosje, bij alles innovatie, innovatie, Nooit iets wat goed is zo laten.

Ik naar beneden uiteindelijk gelukt, maar zwaar mijn grenzen over en nog meer irritaties, ik wil iets pakken om het doosje te forceren. Nu staan er drie messenblokken. Eén heel groot, met mega ‘dolken’. Twee kleinere ervoor de bedoeling in de een met karteltjes en de anderen glad. Nee, dit heb ik nog niet tegen een hulp gezegd. Maar het is zo simpel dat uitleg overbodig zou moeten zijn. Lastige werkgever, nee met logica zijn ze zelf ook het meest gebaat. Nu klopt het zelden meer als ik uit handen moet geven en zeg dat ligt daar of daar… Daarom zijn systemen goed (zonder dwanghandelingen- geen rituelen). Zwaar mijn grenzen over, maar met alles dat zal wel een illusie zijn. Maar daar waar ik geweest ben ligt alles weer op zijn plaats. De stofzuiger in de garage voor de deur van de vriezer is ook heel handig, als ik dan uit nood iets zelf moet pakken. Of niet of veel te zwaar.

Trouwens toen ik nog met rolstoel wegging ( en dat geldt dus ook voor mensen met rollators of gewoon achter de kinderwagen) soms om moeten lopen omdat je niet tussen de paaltjes door kan of een andere route waar de stoepen een verlaging hebben. Lastig ik? Vast, maar hiermee kunnen zoveel mensen geholpen worden!!! En toen was ik doorgeschoten met schrijvend sublimeren en heb ik mezelf beroerd gemaakt. STOM DAN KAN IK GEEN AFLEIDING ZOEKEN ALS HET STRAKS NODIG BLIJKT!

ZINDERT VERSLAVINGEN VOETBAL EN SCèNE aan de SEINE. © Manja Croiset

Geplaatst door manjacroiset op

HET ZINDERT VERSLAVINGEN VOETBAL EN SCèNE aan de SEINE.

Dit heeft dus geen ‘bal’ met voetbal te maken. Het zindert hier een deel van de Hooglandse jeugd loopt al beschonken lallend door het dorp.
Mijn hart was een paar uur geleden, wat tot rust. Maar nu al weer schrikken en hartritme stoornissen. Gisteren overigens was dat niet het geval.

Ik heb bij alles een verhaal. OVER ZINDEREN augustus 1973 mijn ouders zijn met mij en mijn zus uit Israel zo’n 7 maanden zwanger in Parijs na een bezoek aan de Notre Dame liepen we door een klein parkje op het Île de la Cité , dat zoals de meesten van mijn lezers weten middenin de Seine ligt. Daar zouden we op een bootje stappen voor een rondvaart. Ik zei het bijna verkeerd, nl île de Levant, maar dat is/was het nudisten eilandje in de Méditairané, een andere vacantie (daar maakte ik kennis met het fenomeen pedaleau, nu waterfietsen een normaal Amsterdamse grachtenbeeld.) we waren in Le Lavandou met vacantie daar mijn ouders, mijn oudste zus met haar toen twee kleine kinderen (allemaal veertigers nu). We voeren met een bootje naar het naturistenoord île du levant, île de Port Cros deden we ook aan (dat zoek ik op), geen probleem dat naakt lopen, overigens terecht heel verstandig, we hebben daar wat gegeten in een bistro op de houten stoelen moest je vanwege de hygiëne onderbroekjes aan. Mijn vader zei; tegen zijn kleinkinderen aan de overkant woont Marjolijn. DAT WAS WEL EEN HEEL EIND OP DE WATERFIETS GEWEEST!

Duidelijk dat ik niet meer jong ben, het ene 41 jaar geleden, het andere 44.

MIJN VADER VOELDE ZINDERING VAN DRUGS EN ZEI WEES OP JE QUI VIVE! Nou en het was nodig! Ze begonnen te proberen de tas van mijn zwangere zus af te rukken. Mijn vader een klein maar sterke man, gaf die knul een zet en dat liep goed af. Even later zien we hoe een oude dame belaagd werd. Vakkundig werkten twee jongemannen hem over de kademuur. In dacht rechtstreeks de Seine in, maar dat bleek niet zo er was een smalle rand buiten die muur aan de rand van het water.

Ik kan echt alleen nog maar verhalend dingen noteren, maar dat hart is hier weer niet blij mee. En heus ik generaliseer de jeugd niet. Zie ook boven in Parijs die mannen ongeveer even oud!!!!

Moeilijke uren voor me toch wel, maar de hulp vroeger ziek naar huis gegaan.

Ik schreef eerder over een moeilijk leven, het was zwaar ook toen, had ik het willen missen voor geen GOUD, toch een SCHAT VAN HERINNEREN. Dit kan ook in die kist met memories.

Het is duidelijk boeken zullen er niet meer komen, maar als ik even op ben zal ik altijd verhalen en niet over hoe de oorlog is verdwenen. Leo Vroman is dood en vrede is een utopie.

Staat een deel hiervan je nog bij? En het parc floral op zoek naar het beeld van Yoram toen voor het Louvre bij die Afrikaan de Coratte gekocht. Is hij bij jou?